तू फसवत आहेस हे कळल्यावरही ,
तुज़या आठवनीन्सोबत जगायचे.
आणि डोळ्यातून निघणार्‍या अश्रूना,
परत त्याच आठवणीने पुसायचे.
आठवणींचे ते क्षण ,
मी मिठीत सावरलेले,
पहाटेची भीती आणि,
माज़े मन थोडेसे बावरलेले.
आठवणिना आठवतो मी,
कधी सुखी तर कधी दुखी होण्याकरिता.
मी हस्तोही ,आणि रडतोही.
कधी स्वताहाला तर कधी आठवणिना फसिवण्याकरिता.
मनी माज़या आठवण तुज़ीच असते,
ह्रुदयि मंदिरात माज़या तूच फुलत असते.
आणि हृदयात मात्र,
माज़ी आठवण सतत जळत असते.
माज़या आठवणिना,
कधी तू तुज़या स्वप्नांशी जोड.
नाहीच जमले तर,
मला माज़यातुनच तोड.
